น้ำตา

ฟ้าเอย
คลุ้มคลั่ง
คร่ำครวญอยู่ไย
บัดนี้...ถึงทีเจ้า
ที่จะต้องร้องไห้บ้างแล้ว
ข้าเอง
ร้องไห้
คร่ำครวญมาหลายเพลาแล้ว
ร้องไห้
วิตกและกังวล
มาตั้งแต่ต้นฤดูเพาะปลูกของปีแล้ว
ฟ้าเอย
หลั่งน้ำตาลงมาเถิด
หลั่งรินลงมาให้เป็นสาย
หลั่งลงมาโลมดิน
หลั่งลงมาโลมชีวิต
ทีนี้แหละ
ข้าจะได้ยิ้ม
ข้าจะได้หัวเราะ
ข้าจะได้ระรื่น
ท่ามกลางสายน้ำตาแห่งเจ้า

ศักดิ์เรือง วลี /๗ กรกฎา ๕๒