๑ ฉันคือแม่ยางนาอายุมาก...........แสนลำบากยืนต้นทนร้อนหนาวได้รับรู้หลายเหตุการณ์ผ่านเรื่องราว..มายืนยาวหลายชั่วอายุคน
๒ บ้านเกิดฉันเขาเรียกว่า"ป่ายางใหญ่..มองทางไหนมีแต่ยางที่ยืนต้น
มีไม้อื่นแซมบ้างทั้งล่าง-บน...........ที่ชุมชนได้อาศัยใช้สอยกัน
๓ ป่ายางใหญ่เป็นสังคมอันสมบูรณ์..ที่เกื้อกูล พืช-สัตว์ อยู่สุขสันต์
พร้อมชีวิตอีกมากมายหลายสายพันธุ์..อยู่ร่วมกันมั่นคงและลงตัว
๔ ครั้นต่อมามีคนคิดไม่ซื่อ..........ใช้เครื่องมือระรานผลาญไปทั่ว
ไม่เป็นมิตรซ้ำทำลายให้น่ากลัว.....ป่าทั้งป่าหมองมัวในไม่นาน
๕ บรรพบุรุษของฉันนั้นถูกตัด......ผืนป่าใหญ่ถูกจัดเป็นหมู่บ้าน
ป่าไม้หมดฝนแล้งแห้งกันดาร........ฝูงสัตว์ซ่านไม่มีที่ซุกนอน
๖ พวกผักหวานเห็ดป่ามาสูญพันธุ์..สมุนไพรสารพันถูกทึ้งถอน
ไม่เหลือหลอพอให้ไว้แซมดอน.....อากาศร้อนดินระแหงแล้งทั้งปี
๗ เหลือเพียงฉันยืนโด่เด่เซจวนล้ม...มีปูดปมแผลเป็นเห็นไฟจี้
เขาเจาะโพรงสุมไฟไม่ปราณี.........เอาของดีน้ำมันยางที่ข้างโคน
๘ ไม่มีฝั่งก็เหมือนไม้ที่ใกล้ฝั่ง.....จึงฝากฝังลูกลูกก่อนถูกโค่น
ติดปีกแดงหวังให้ลูกถูกลมโยน......ไปไกลโพ้นสร้างป่าใหม่ให้งดงาม
๙ ให้ลูกไปก่อร่างตั้งรกราก..........ในที่ดินที่รกร้างมีล้นหลาม
พวกเศรษฐีซื้อทิ้งไว้ไม่ติดตาม.......ทั่วเขตคามไร้ค่าน่าเสียดาย
๑๐ อีกทั้งป่าสิ้นสภาพลงราบแล้ว..ให้ลูกแก้วมองเห็นเป็นที่หมาย
บินให้ไกลไปให้ถึงจึงหย่อนกาย.....สร้างเครือข่ายป่ายางอย่างคะนอง
๑๑ ลูกที่เหลือหมุนปีกแดงให้แรงไว้..จงร่อนไปในที่มีเจ้าของ
ขออาศัยแพร่พันธุ์อันหมายปอง......แล้วตอบแทนผู้เกี่ยวข้องให้คุ้มกัน
๑๒ เมื่อเติบใหญ่ให้ระวังอันตราย...คนเขาหมายรุกทำลายให้สะบั้น
นำเครื่องมือบุกเข้าล้างเผ่าพันธุ์......จนเรานั้นเหลือเพียงชื่อคือ"ยางนา"
๑๓ ให้ต่อต้านดื้อดึงถึงที่สุด..........แม้มนุษย์ส่วนหนึ่งถึงหยาบช้า
ยังมีคนส่วนใหญ่ใจเมตตา.............ควรร้องขอให้กรุณาคุ้มครองเรา
๑๔ จงป่าวร้ององค์กรนานาชาติ.....ที่องอาจพิทักษ์โลกก่อนร้อนเร่า
ช่วยหาทางป้องกันและบรรเทา......เพื่อพงษ์เผ่า "ยางนา" สถาพร
ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๑๔ ตุลา ๕๒
๑ อันดอกบัวบอกอะไรเราได้บ้าง..มีแตกต่างทางเทียบเปรียบเปรยได้
