๑.๖๘ วันใต้บาดาล..เหมืองทรมาน ๓๓ คนรวมถึงคนหลายคน..ที่ทุกข์ทนกระวนกระวาย
๒.ทุกฝ่ายมีความหวัง..ต่างก็ตั้งใจมุ่งหมาย
ให้ทุกคนพ้นความตาย..เดินเรียงรายจากรูดิน
๓.หายใจได้เต็มที่..มีชีวีเต็มชีวิน
ได้ยลและได้ยิน..คนเคยชินในครอบครัว
๔.เห็นดาวเห็นดวงเดือน..ไม่รางเลือนไม่มืดมัว
หายหวั่นหายหวาดกลัว..ได้ยิ้มหวัวมีเสรี
๕.ในเหมืองเหมือนนรก..ดังหล่นตกอเวจี
หนึ่งวันนานเท่าปี..โอ้ชีวีช่างมืดมน
๖.ด้วยแรงแห่งดวงใจ..ที่รับ-ให้ อย่างเหลือล้น
จากคนที่ข้างบน..บวกใจคนที่ข้างใน
๗.แรงใจให้แก่กัน..จึงรังสรรค์ทางสดใส
ฟ้าจึงเปิดทางให้..ทุกคนได้หลุดพ้นกัน
๘.แล้วถึงวันที่รอ..น้ำตาคลอ อย่างสุขสันต์
คนพรากได้พบกัน..สมใจพลันด้วยแรงใจ
ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๑๓ ตุลา ๕๓
(บทกวีนี้เขียนขึ้นทันทีที่ได้เห็นภาพการช่วยเหลือคนงานเหมืองทองแดง
ในประเทศชิลี ที่ถล่มตั้งแต่วันที่ ๕ สิงหาคม ๒๕๕๓ ขึ้นมาได้คนแรกเมื่อเวลา
๑๐.๑๒ น.ของวันที่ ๑๓ ตุลาคม ๒๕๕๓ โดยใช้แคปซูลฟีนิกซ์ หย่อนลงไปช่วย)
