สัญชาตญาณที่สับสน

ปีนี้...ลมเหนือมาเร็ว
แต่ก็เดินทางด้วยอาการเชื่องช้า
ไม่เกรี้ยวกราดดังเช่นปีที่ผ่านมา
แต่ถึงอย่างไร
ก็ยังมีอิทธิพลพอที่จะกดดันความรู้สึกและอารมณ์
ของบรรดาเขียดน้อย....ได้ทั้งครอบครัว
ความกังวลเริ่มมาเยือน พร้อมกับการมาถึงของสายลมประจำทาง
ด้วยว่า....
สัญชาตญาณเดิมๆที่เป็นมรดกตกทอดมาแต่บรรพชนของเผ่าพันธุ์
หลายเรื่อง เริ่มจะใช้ไม่ได้ผล....และหลายครั้งแล้วในบางเรื่อง
(แต่ก็ยังไม่ล้มเหลวเสียทั้งหมด)
เข้าทำนองที่ว่า "หมอดูชักไม่แม่น"
หรือ "แม่มดเริ่มสิ้นนมต์" อะไรปานนั้น
คำถาม คำถาม.......และมากมายคำถาม
ผุดขึ้นมาราวดอกเห็ด
ในห้วงแห่งความคิดในกะลาของบรรดาเขียดน้อย
จะหนาวมากไหมหนอ?
จะหนาวนานไหมหนอ?
จะมีฝนผ่าเหล่าตกลงมากลางฤดูหนาวไหมหนอ?
หิมะจะตกไหมหนอ? (ทั้งๆที่ตลอดชีวิตของเขียดน้อย
ไม่เคยเห็นหิมะมาก่อนเลย)
แมลงที่เคยจับกินจะมีเพียงพอไหมหนอ?
หรือจะเกิดมีแมลงพันธุ์ใหม่เกิดขึ้นมา
พลิกบทบาทเป็นผู้ล่าเขียด
แทนที่จะเป็นผู้ถูกล่าอย่างเคย?
รอยแห้งระแหงของดินที่เคยได้อาศัยเป็นบ้าน
จะมียักษ์ตีนเหล็กกรีธาเข้ามารุกรานจนแหลกรานหรือไม่หนอ?
ญาติพี่น้องจะถูกล้างผลาญล้มตายกันลงเป็นเบือไหมหนอ?
............................
และอีกมากมายหลายคำถาม
....ที่เขียดน้อยจะต้องตอบแบบอัตนัย
เนื่องจากไม่มีคำตอบให้เลือก
.......และพวกเขียดน้อยกำลังครุ่นคิดหาคำตอบ
.......พร้อมเหตุและผลอยู่อย่างเคร่งเครียด

ศักดิ์เรือง วลี / ๒๕ ธันวา ๕๒