๑. อันปรัชญาหลักสำคัญการกีฬา...คือส่งเสริมพัฒนาคความสามารถเพิ่มศักยภาพกายใจให้องอาจ....เพื่อมนุษยชาตือยู่รอดแลปลอดภัย
๒. เพิ่มประสิทธิภาพการใช้อวัยวะ...รู้จังหวะรู้วิธีการเคลื่อนไหว
เพิ่มความแกร่งความเข้มแข็งพลานามัย...เพื่อรับใช้การดำรงคงชีพชน
๓. เป้าหมายเดิมของกีฬาล้วนสิ่งดี...สร้างสามัคคีรู้หน้าที่มีเหตุผล
เคารพกฎ กติกา กล้า อดทน...ทำให้คนรู้แพ้รู้ชนะรู้อภัย
๔. แต่ปัจจุบันวงการการกีฬา...มุ่งตั้งหน้าหาชัยชนะอันยิ่งใหญ่
ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มีชัย...แม้อีกฝ่ายจักบรรลัยก็ช่างมัน
๕. วางกลยุทธเหนือใครเอาไว้ก่อน...เรื่องจะผ่อนลดรานั้นอย่าฝัน
ลงสนาม ขึ้นเวทีต้องฟาดฟัน..."ชัยชนะ"..ถ้วยรางวัลต้องคว้ามา
๖. ฝ่ายกองเชียร์คอยยุยงส่งไฟเพิ่ม...ให้เหิมเกริมฮึกหาญโหมเข้าหา
แพ้ไม่ได้ยอมไม่เป็นถึงเข่นฆ่า...นี่กีฬาฤาว่ามันกาลี
๗. หลายกีฬามีพนันแลขันต่อ...เป็นบ้าบอเต็มเมืองเรื่องบัดสี
เด็กผู้ใหญ่มั่วสุมกลุ้มสิ้นดี...ได้-เสียทีถึงขั้นเอากันตาย
๘. การแข่งขันแบบนี้ไม่ดีแน่...เพราะรังแต่ดึงสังคมห่างจุดหมาย
มุ่งแก่งแย่งแข่งขันอันตราย...คอยท้าทายราวีใช่กีฬา
๙. คงเป็นหนึ่งต้นเหตุอาเพศพิษ...ทำให้ใจอำมหิตริษยา
เห็นแก่ตัวร้ายกาจขาดเมตตา...มัวตั้งหน้าชิงดีชิงเด่นกัน
๑๐. จึงยากยิ่งที่จะมีประนีประนอม...การรอมชอมปรองดองต้องปิดกั้น
เอาแต่แบ่งพวกพ้องจ้องประจัญ...มีให้เห็นทุกวันทุกเวลา
๑๑. หยุดทบทวนขบคิดผิดฤาถูก...เร่งสอนลูกสอนหลานใหม่เถิดหนา
เปลี่ยนความคิดวิธีการเล่นกีฬา...ให้เป็นไปตามปรัชญาอันแท้จริง
ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๒๒ สิงหา ๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น