....๑....๐ พ่อและแม่สั่งสอนแต่อ้อนออก....เฝ้าบอกทุกกระบวนที่ควรรู้
อีกทั้งทำสิ่งถูกให้ลูกดู....ได้เรียนรู้ซึมซับไปไม่รู้ตัว
๐ พัฒนาการด้านร่างกายและจิตใจ....เอาใจใส่เฝ้าระวังทั้งดีชั่ว
ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ใกล้ไกลตัว....ท่านดูแลไปถ้วนทั่วทุกขั้นตอน
๐ คอยหัดลุกหัดนั่งหัดตั้งไข่....ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่เฝ้าฝึกสอน
ท่าพะวงห่วงหาและอาทร....ทั้งยามกินยามนอนไม่ห่างไกล
๐ พ่อแม่จึงเปรียบเป็นครูคนแรก....ที่ท่านแบกภาระอันยิ่งใหญ่
สอนเราจากไม่รู้สิ่งใดใด....สอนต่อเนื่องตลอดอายุขัยของท่านเทียว
....๒....
๐ ครั้นถึงวัยเข้าเรียนในระบบ....ก็ได้พบคุณครูผู้ฉลาดเฉลียว
ท่านสอนเขียนสอนอ่านอย่างชาญเชี่ยว....ท่านขับเคี่ยวถ่ายวิชาให้แก่เรา
๐ นอกจากทำการสอนตามหลักสูตร....ท่านประดุจพ่อแม่บังเกิดเกล้า
มีเมตตากรุณาให้แก่เรา....ท่านว่ากล่าวตักเตือนไม่เชือนแช
๐ อยู่โรงเรียนสุขใจดังในบ้าน....อยู่กับครูอบอุ่นปานกับพ่อแม่
มีปัญหาเรื่องหดหู่ท่านดูแล....ยามท้อแท้ท่านยังให้แรงใจ
๐ ยามทำผิดลงโทษบ้างในบางครั้ง....ยามพลาดพลั้งอภัยศิษย์เอาจิตใส่
ท่านรักเราอย่างลูกผูกพันใจ....อันความรักนั้นยิ่งใหญ่ในใจเรา
๐ ท่านจึงเป็นพ่อแม่คนที่สอง....เป็นแสงทองส่องใจไม่อับเฉา
เป็นดอกไม้ปักใจไปนานเนา....เป็นพระเจ้าสถิตใน ใจนิรันดร์
ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๑๖ มกรา ๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น