ช้องแมว (ซองแมว)

๐ ดูดอกเป็นช่อชั้น........เดินชม

เขียวเหลืองกลีบมนกลม.....หย่อนห้อย

ตามต้นแซมหนามคม.....ไปทั่ว

ดอกช่อดูแช่มช้อย.....ช่อช้องซองแมว

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๑๔ กกรกฎา ๕๓

อย่าให้หัวใจไร้รัก

๑ อย่าให้หัวใจไร้รัก.....อย่าพักหัวใจไว้ว่าง

อย่าทิ้งหัวใจให้ร้าง....อย่าปล่อยอย่าวางหัวใจ

๒ ปรุงแต่งหัวใจสวยสด....ทำให้หมดจดสดใส

รักษาดูแลหัวใจ....แล้วให้หัวใจทำงาน

๓ อย่าให้หัวใจหยุดรัก....รู้จักเอารักประสาน

ทำให้หัวใจเบิกบาน....มีภูมิต้านทานพอตัว

๔ รักคนทั้งใกล้ทั้งไกล....รักใครต่อใครให้ทั่ว

รักเพื่อนมนุษย์สุดขั้ว....อย่ากลัวรักเข้มเต็มใจ

๕ ถึงแม้ไม่มีที่รัก....คนรักไม่มีใครไหน

รักเราปล่อยให้เขาไป....แม้ไม่มีรักตอบมา

๖ หากแม้รักใครไม่ได้....ขอให้รักพรรณพฤกษา

รักสัตว์รักน้ำรักฟ้า....รักป่าภูเขาลำเนาไพร

๗ รักหาดรักทะเลทุกย่าน....รักบ้านรักเมืองเรื่องใหญ่

รักชาติรักชนสนใจ....ใส่ใจส่วนรวมท่วมท้น

๘ รักไปจนหมดหัวใจ...รักใครต่อใครไร้ผล

อย่าลืมรักตัวรักตน....เบื้องต้นแห่งรักคือเรา

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๑๒ กรกฎา ๕๓

ปฏิมากรรมก้อนเมฆ

๐ พิศเพลินภาพท้องฟ้า...เจิดแจ่มจรัสจ้า

รูปปั้นเมฆา

๐ เทวารังสรรค์สร้าง...ลิง ชะนี หมี ช้าง

อีกม้า หมา หมู

๐ รูปหมู่มวลสัตว์น้ำ...ปลาตะเพียน แก้มช้ำ

เทพา เทโพ

๐ ชะโดว่ายคลึงเคล้า...กอบัวถอนรากเหง้า

ลอยฟ่องธารา

.......................................................

๐ ฉันชาวนาต่ำต้อย...จากเช้าถึงบ่ายคล้อย

คอยเฝ้าแหงนชม

๐ งามสมเมฆเสกปั้น...ปฏิมากรเหนือชั้น

ฟากฟ้าหอศิลป์

๐ ผืนดินระแหงแห้ง...ฝนไม่มานาแล้ง

จึงเฝ้าแหงนดู

๐ นั่งอยู่เถียงนาน้อย...วันวันใจละห้อย

จับจ้องมองนภา

๐ เห็นภาพมาไม่ซ้ำ...คืนวันเวียนเปลี่ยนย้ำ

เมฆเลื่อนสลับไป

๐ วันใดจักเคลื่อนคล้อย...แปรเป็นฝนตกย้อย

ละลายร่วงโปรยลง

๐ มัวหลงสลักสล้าง...ลืมท้องนาเวิ้งว้าง

ยึดเมฆไว้นาน

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๙ กรกฎา ๕๓

ความแล้งกับชาวนา

๐ "ร้อนรน "ฝนหาย ฝายแห้ง....ดินแดง แสงแดด แผดเผา

น้ำน้อย นานมา นาเศร้า.....ไฟจี้ หนี้เผา ชาวนา

๐ อยากทำ แต่ทำ ไม่ได้....อยากไถ ควายขยาด หวาดผวา

อยากหว่าน ไม่มี น้ำมา....อยากดำ หากล้า ไม่เจอ

๐ มันเป็น เรื่องเศร้า คราวนี้....ทั้งปี ตั้งท่า บ้าเห่อ

กำสรวล ครวญคร่ำ พร่ำเพ้อ....ตาเหม่อ หม่นหมอง มองควาย

๐ สงสาร พวกเขา ชาวนา...ไขว่คว้า คาดเดา เป้าหมาย

ทำนา ตามคำ ทำนาย...."ข้าวดี มีขาย ได้เงิน"

๐ แต่แล้ว ตื่นฝัน หวั่นไหว....บั้งไฟ แห่แหน เหาะเหิน

ขอฝน บนฟ้า มาเชิญ....นางแมว นางเมิน เดินดง

๐ สาธุ เทวา ถ้ามี....ปรานี โปรยบุญ หนุนส่ง

ประทาน น้ำฝน หล่นลง....ปลดปลง "ห่มหนาว "ชาวนา

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๘ กรกฎา ๕๓

กุหลานมอญ

๐ ยินชื่อมอญสะท้อนไหวในหัวอก

โอ้เจ้านกหงส์ทองท่องเวหา

พลัดจากถิ่นบินหลงร่อนลงมา

ยังคงคาเจ้าพระยามหานที

๐ ชาติพันธุ์ดำรงอยู่ไม่รู้สิ้น

ส่วนแผ่นดินขอตรึงไว้ในศักดิ์ศรี

อยู่ที่ใดดวงใจพร้อมภักดี

จึงเป็นที่ชื่นชมแลเชิดชู

๐ ดังกุหลาบสูงส่งทรงคุณค่า

สวยสง่าสีสันนั้นสุดหรู

ทั้งดอกต้นคงทนพ้นฤดู

ปลูกไว้ดูชูใจในเพื่อนมอญ

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๗ กรกฎา ๕๓

ย่านางแดง

๐ ปลูกเจ้าเพียงเพื่อได้.....ดอกแดง

ชูช่อชันชนแสง.....แดดร้อน

ดังฝันค่าคุณแฝง....ฝังอยู่

ย่านางสมุนไพรซ้อน....ซ่อนซึ้งสรรพคุณ

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๖ มิถุนา ๕๓

หยุดอยู่แค่นี้

๐ โลกนี้คือ "มูนมังสังขยา " เราได้จาก"ปู่สังกะสาย่าสังกะสี"

มอบหมายมาเนิ่นนานหลายล้านปี โดยที่มีชีวิตอื่นร่วมครอบครอง

๐ พืชพรรณไม้ พวกสิงสาราสัตว์ ต่างยืนหยัดอยู่เหย้าเป็นเจ้าของ

ยังยืนยงโยงใยใฝ่ปรองดอง เข้าเกี่ยวข้องผูกพันแบบพึ่งพา

๐ มีอยู่บ้างบางทีที่เบียดเบียน แล้ววนเวียนวัฏจักรการรักษา

ดังเป็นเกณฑ์กำหนดกฎกติกา ธรรมชาติธรรมดาวิวัฒนาการ

๐ อยู่กันมาอยู่กันไปในแบบนี้ แม้จักมีห่วงโซ่แห่งอาหาร

ดำรงชีพด้วยกันและกันมาช้านาน ไม่ถึงกับล้างผลาญจาพังภินท์

๐ บัดเดียวนี้ผู้เก่งกว่าชักกำแหง เป็นผู้แย่งพื้นที่เกือบหมดสิ้น

เป็นผู้กินมากว่าจะถูกกิน พิพากษาตัดสินเข้าข้างตน

๐ พวกแร่ธาตุพืชพรรณบรรดาสัตว์ ถูกกำจัดออกไปไร้เหตุผล

ความละโมบเห็นแก่ตัวแห่งผู้คน พากันปล้นสมบัติโลกสมบัติกลาง

๐ มีสมองสองมือคืออาวุธ คิดไม่หยุดทำไม่หยุดสุดจะกร่าง

เอาชนะคะคานเสียทุกทาง คำว่า "สร้าง" แท้จริงคือ "ทำลาย"

๐ เมื่อโลกทรุดกลับสุดจักยับยั้ง เมื่อโลกพังพาพังสิ่งทั้งหลาย

เมื่อโลกทรุดทุกโซนโดนทำลาย เมื่อโลกพ่ายเห็นแต่แพ้ไปด้วยกัน

๐ หากถามว่า ณ วันนี้มีหวังไหม ที่ทำให้โลกฟื้นกลับคืนหัน

พลิกเหตุการณ์ย้อนคืนแลย้อนวัน คืนสีสันสดใสไร้มลทิน

๐ คำตอบคือ คืนสภาพคงทำยาก เนื่องมาจากความหมดจดได้หมดสิ้น

ความบริสุทธิ์โดนย่ำยีมีราคิน ยากจักจิน-ตนาการ ภาพลักษณ์เดิม

๐ แต่หากเราร่วมมืออย่างจริงจัง พอมีหวังมิให้บอบช้ำเพิ่ม

ขอคนเราหยุดล่วงล้ำทำเหิมเกริม หยุดพฤติกรรมแบบเดิมกันเสียที

๐ ขอให้หยุดระรานสิ่งแวดล้อม ให้ถนอมโลกเก่าเอาแค่นี้

ที่ทำลายไปแล้ว แล้วไปที ต่อแต่นี้ยื่นมือมาอุ้มชู

๐ แม้คืนโลกสภาพเดิมไม่ได้แล้ว ขอให้เรารักษาแนวที่เป็นอยู่

อย่าให้ย่อยอย่าให้ยับอย่าให้ยู่ คงได้อยู่เป็นเรือนเหย้าอีกยาวนาน

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๖ มิถุนา๕๓