๑. ฝากลมพัดตัดพ้อไปต่อว่าต้นธาราลืมเลือนไม่เลื่อนไหล
ลืมปล่อยน้ำล่องลงดังจงใจ
แกล้งปล่อยให้เหือดแห้งหมดแรงโลม
๒. แม่เคยไหลแม่เคยเลี้ยงแม่เคยหล่อ
แม่เคยห่อแม่เคยหุ้มแม่เคยโหม
แม่เคยโอบแม่เคยอุ้มชุ่มชะโลม
แม่เคยโรมแม่เคยรันแม่เคยรอง
๓. มาบัดนี้แม่นอนแผ่จนแน่นิ่ง
ไม่ไหวติงหมดเรี่ยวแรงจะร่ำร้อง
น้ำเคยไหลเคยรี่มีให้มอง
น่านน้ำนองเหลือตำนานเล่าขานกัน
๔. เหลือซากเดนเป็นทรายตันใต้ท้อง
ดูหม่นหมองหม่นไหม้ไร้สีสัน
ดูหงอยเหงาเศร้าซมตรมจาบัลย์
ไม่รู้วันรู้คืนจะฟื้นแรง
๕. ยังไม่รู้ต้นสายถึงปลายเหตุ
จึงสมเพชหดหู่ดูแสลง
ไม่เห็นใครเอ่ยถ้อยคอยชี้แจง
เป็นเหตุให้เริ่มกินแหนงคลางแคลงใจ
๖. จึงฝากลมทวนเหนือเพื่อไถ่ถาม
ทั่วทุกคามที่เกี่ยวข้องลองขานไข
ที่แม่โขงขื่นขมเพราะมือใคร
ด้วยเหตุใดทรมาน ผู้มารดา
บทกวีนี้นิพนธ์ในวันที่ ๒๒ มีนาคม ๒๕๕๓ วันน้ำโลก
ภาพถ่ายฝั่งแม่นำโขง ตรงโรงแรมแม่โขงรีเวอร์วิว จังหวัดนครพนม เมื่อวันที่ ๒ มีนาคม ๒๕๕๓
โดย ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ร้อยเอ็ด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น