ชายผู้ซึ่งตาบอดสี

เรือสำเภาลำเก่าคร่ำ

ผ่านการเดินทางมาเนิ่นนาน

ผ่าน่านน้ำนับไม่ถ้วน

ผ่านมรสุมจนชินชา

ผ่าหินโสโครกก็บ่อยครั้ง

พังแล้วพังอีก....ซ่อมแล้วซ่อมอีก

แต่ก็ฝ่าคลื่นลมไปจนได้ทุกครั้ง

...ราวปาฏิหาริย์

ณ เพลานี้..โพล้เพล้ใกล้พลบค่ำ

ท้องฟ้าเบื้องตะวันออกแดงฉาน

เบื้องตะวันตกก็สาดแสงหลากสีที่จัดจ้านไม่แพ้กัน

เบื้องบนแหงนขึ้นมองดูก็อึมครึม มืดครึ้มหม่นทะมึน

ตะวันลับขอบฟ้าลงไปแล้ว

แต่แสงยังน่ากลัวเป็นสัญญาณที่รู้กันในหม่นักเดินเรือ

...ว่าในค่ำคืนนี้จะต้องผจญพายุใหญ่แน่นอน

.....ภายในเรือลำนี้นอกจากบุคคลอื่นที่กำลังวิตกกันอย่างมาก

ยังมีชายอีกคนหนึ่ง

.....ชายผู้ซึ่งตาบอดสี

เขาไม่รู้สึกกังวลกับสีที่เปลี่ยนไปในท้องฟ้า

เขากำลังเฝ้าประคับประคองเมล็ดแห่งพืชพรรณนานาในอุ้งมือ

เป็นเมล็ดพันธุ์ที่หลากหลายและมีคุณค่าต่อมวลมนุษยชาติ

ซึ่งเขาได้รับตกทอดมาจากบรรพชน

และรวบรวมจากที่ต่างๆที่เรือแล่นไปถึง

เขาพร้อมที่จะปกป้องเมล็ดพืชพรรณเหล่านี้ด้วยชีวิต

โดยหวังว่า

...สักวันหนึ่ง

เรือผ่านมรสุมร้ายไปได้

และเข้าถึงฝั่งใดฝั่งหนึ่งบนผืนแผ่นดินใหญ่

เขาจะนำเมล็ดพันธุ์เหล่านี้

ไปหว่านและเพาะพันธุ์ลงบนผืนแผ่นดิน

เพื่อให้เจริญงอกงาม เป็นพืชพรรณอันพิสุทธิ์

ยังคุณค่าให้แก่มวลมนุษยชาติ

อย่างจีรังและยั่งยืนนิรันดร์

......โอ้....ชายผู้น่าสรรเสริญ

ชายผู้ซึ่ง ณ ขณะนี้ เขามีตาที่บอดสี

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด/บทเรียงร้อยถ้อยคำนี้ เขียนเมื่อวันที่

๒๐ พฤษภา ๒๕๕๓