๑. คนเรานั้น ดั้นด้น บนทางเดิน บ้างเพลิดเพลิน บ้างทุลัก-ทุเลก้าว
มีสุขทุกข์ ร่วมย่าง ระยะยาว ในบางคราว แทบทรุด หยุดกลางทาง
๒. ทางเดินเรา ถ้าจักเทียบ เลียบพรมแดน มาไกลแสน ยังวกวน ไม่พ้นห่าง
เดินข้ามไป ข้ามมา ตลอดทาง เดินออกบ้าง เข้าบ้าง อยู่อย่างนี้
๓. เส้นพรมแดน ระหว่างขาว ระหว่างดำ ระหว่างกรรม กับเวร เห็นถ้วนถี่
ระหว่างชั่ว ข้ามข้าง ระหว่างดี ระหว่างเศร้า กับยินดี ข้ามจำเจ
๔. ระหว่างถูก กับผิด คิดข้ามบ่อย ระหว่าน้อย กับมาก มักหันเห
ระหว่างเย็น กับร้อน ห่อนลังเล เข้าออกเร่ นอกใน ไม่เว้นวาย
๕. อันพรมแดน ละม้าย คล้ายพรหมขีด ให้ชีวิต ก้าวข้าม ฝั่งขวาซ้าย
ถ้าเมื่อใด ข้ามพรหมแดน อันตราย จากความเป็น สู่ความตาย นั่นปลายทาง ๐ฯฯ
บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๒ กรกฎา ๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น