๐ ได้เวลา ดีดี ที่รอคอย
เจ้านกน้อย เอียงคอ รอไยเล่า
รีบเข้ามา บรรเลง บทเพลงเก่า
ที่พวกเรา เคยฟัง มาตั้งนาน
๐ ช่วงเวลา อันสงบ พบได้ยาก
รอนานมาก กว่าว่างเว้น เป็นแก่นสาร
ปราศจาก เสียงกึกก้อง ไม่ต้องการ
ซึ่งระราน รบกวน ชวนระอา
๐ ถึงเวลา หายใจ ได้เต็มปอด
ถึงเวลา ได้โอบกอด ยอดพฤกษา
ถึงเวลา สดับพิณ แห่งดินฟ้า
ถึงเวลา ได้จด บทกวี ๐ฯฯ
บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๓๑ กรกฎา ๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น