โลกมนุษย์

๐ หนาวเหน็บเจ็บปวดปลื้ม ประดัง
สุขเหงาเศร้าเซซัง สลับได้
รักชอบชื่นชมชัง ดีชั่ว
อดอิ่มยิ้มหัวไห้ ผ่านถ้วนพบเห็น
๐ ยามทุกข์ฤาใช่ไหม้ ไม่มลาย
ถึงสุขสิมิวาย เวียนเศร้า
คราอดห่อนหิวตาย ไปตลอด
ใดครอบใดครองเข้า แต่ต้นจนปลาย
๐ ทุกมนุษย์แปรเปลี่ยนได้ เสมอเสมอ
วาดหวังวิมานเลอ- เลิศไว้
จริงจริงอาจจะเจอ แค่โศก
เคยโศกกลับสุขได้ ดั่งนี้มากมาย
๐ สิ่งใดสำเหนียกได้ โดยนิยาม
ชีวิตทุกผู้นาม ไหนแท้
ลองคิดลองครวญถาม ตนเถิด
ตกฟากไปจนแม้ เมื่อม้วยเป็นไฉน
๐ หายใจกลับออกเข้า ใช่หรือ
เสพสุขสังวาสฤา ใช่แล้ว
กินอยู่ตามอยากคือ ชีพใช่
หาสู่สังคมแพร้ว กระนั้นใช่ไหม
๐ มีมนุษย์ไม่น้อย เพียงตระหนัก
เกิดแก่เจ็บป่วยชัก เท่านั้น
ถือเป็นเช่นวัฏจักร จัดชีพ
เป็นอยู่ไปอย่างนั้น กว่าสุดท้ายมาถึง
๐ ลืมสำนึกในหน้าที่ ของมนุษย์
ลืมปันรักปริสุทธิ์ ประสานสร้าง
ลืมสรรสิ่งดีสุด สืบต่อ
ลีมอี่นอันรอบข้าง คิดเข้าแต่อัตตา
๐ เถิด..มนุษย์มาร่วมสร้าง โลกมนุษย์
เถิด..เดินทางอย่าหยุด ย่างเท้า
เถิด..สลัดสิ่งลวงหลุด จากโลก
เถิด..หมุนโลกกลับคืนเข้า โลกมนุษย์แท้ตามวิถี

ศักดิ์เรือง วลี / ๑๑ กันยา ๕๒