ตอนที่หนึ่ง๑ คำนำของชาวนา......ผู้เหนื่อยล้าตลอดกาล
ทำนามาเนิ่นนาน.....ไม่พ้นผ่านความยากจน
๒ อาชีพที่เสี่ยงภัย.....อิงอาศัยกับฟ้าฝน
ปีใดที่ฟ้าดล.....ผลิตผลเพิ่มพอกพูน
๓ ในปีที่นาแล้ง.....หวังหดแห้งเหือดหายสูญ
อกโอ้อ่วมอาดูร.....หวังเกื้อกูลจากที่ใด
๔ ลางปีที่นาล่ม.....เราขื่นขมจนจับไข้
จนใจจะทำใจ.....จึงเศร้าใจสุดจาบัลย์
๕ บางนาที่นางาม.....มิทันข้ามสามคืนวัน
เพลี้ยมานาสะบั้น.....สะเทือนขวัญสะบักสะบอม
๖ นานปีมีโชคช่วย.....รวงข้าวสวยรวยข้าวหอม
ผลพูนสมบูรณ์พร้อม.....แต่กลับตรอมตอนเขาตวง
๗ ราคาตีให้ต่ำ.....สุดชอกช้ำระกำทรวง
พ่อค้ามีกลลวง.....กดราคาไม่ปราณี
ตอนที่สอง
๘ ......ถ้าอย่างนั้น.....ขอร้องกัน เอาอย่างนี้
เร่งรีบอย่างเร็วรี่.....หาวิธีอันจีรัง
๙ พัฒนาพันธุ์ข้าวใหม่.....เพื่อจะได้พันธุ์ที่ขลัง
ปลูกแล้วมีพลัง.....น้ำท่วมขังก็ไม่ตาย
๑๐ ทนแล้งและทนร้อน.....พวกเพลี้ยหนอนนั้นอย่าหมาย
กัดกินยังสบาย.....ไม่เสียหายอย่างพันธุ์เดิม
๑๑ แร่ธาตุวิตามิน.....ไอโอดีนใส่ยีนส์เพิ่ม
กลิ่นหอมก็ควรเสริม.....กินแล้วเคลิ้มคนสุขใจ
๑๒ สิ่งหนึ่งที่สำคัญ.....ที่ควรสรรบรรจุใส่
พันธุ์ข้าวที่วิจัย.....กินเข้าไปให้รักกัน
๑๓ กินแล้วไม่ขัดแย้ง.....ใฝ่แสวงสมานฉันท์
กินแล้วปรองดองกัน.....จิตรักมั่นสามัคคี
๑๔ พันธุ์ข้าวที่เราขอ.....เราจะรอไม่หน่ายหนี
แม้นานสักกี่ปี.....ขอเพียงมี "พันธุ์ข้าวที่เรารอ"
กาพย์ยานี ๑๑ โดย "ศักดิ์เรือง วลี" บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด ๒๓ กรกฎา ๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น