บูชา

(พระพุทธรูปไม้ พบได้ตามวัดเก่าแก่ในท้องที่จังหวัดร้อยเอ็ด และจังหวัดอื่นๆในภาคอีสาน)

บูชา

๐ ยาวนานกว่าสองพันห้าร้อยปี

ที่เกิดมีรพระพุทธศาสนา

พระพุทธเจ้าทรงสถาปนา

ทรงเป็น "อภิมหาปรัชญาเมธี"

๐ หลักธรรมมะเป็นวิทยาศาสตร์

เป็นหลักการที่ประกาศอย่างถ้วนถี่

เป็นคู่มือ "ความเป็นคน" เป็นอย่างดี

ซึ่งนับวันแต่โลกนี้จะสนใจ

๐ ศาสนาและคำสอนไม่ล้าหลัง

อยู่ที่ใครจะเชื่อฟังหรือเลื่อมใส

ยิ่งสังคมปัจจุบันยิ่งมั่นใจ

ที่จะให้หลักธรรมมานำทาง

๐ เห็นทุกอย่างเด่นชัดด้วยศรัทธา

ขอบูชาด้วยกายใจใฝ่ฝันสร้าง

ขอถวาย "ปฏิบัติบูชา" ไม่ละวาง

ขอเดินตามเส้นทางสายพระธรรม

ศักดิ์เรือง วลี / บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๒๖ กรกฎา ๕๓ /วันอาสาฬหบูชา

ดอกจำปาเทศ

ดอกจำปาเทศ

ดอกขาวพราวกลีบพ้น.....บนใบ

จำจิตจนจับใจ..........จดจ้อง

ปาหนัน ณ ป่าไหน.......นวลเท่า

เทศ ไทย ทุกถิ่นต้อง.....ตื่นเต้นยามเห็น

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด/๒๕ กรกฎา ๕๓

พันธุ์ข้าวที่เราขอ

ตอนที่หนึ่ง

๑ คำนำของชาวนา......ผู้เหนื่อยล้าตลอดกาล

ทำนามาเนิ่นนาน.....ไม่พ้นผ่านความยากจน

๒ อาชีพที่เสี่ยงภัย.....อิงอาศัยกับฟ้าฝน

ปีใดที่ฟ้าดล.....ผลิตผลเพิ่มพอกพูน

๓ ในปีที่นาแล้ง.....หวังหดแห้งเหือดหายสูญ

อกโอ้อ่วมอาดูร.....หวังเกื้อกูลจากที่ใด

๔ ลางปีที่นาล่ม.....เราขื่นขมจนจับไข้

จนใจจะทำใจ.....จึงเศร้าใจสุดจาบัลย์

๕ บางนาที่นางาม.....มิทันข้ามสามคืนวัน

เพลี้ยมานาสะบั้น.....สะเทือนขวัญสะบักสะบอม

๖ นานปีมีโชคช่วย.....รวงข้าวสวยรวยข้าวหอม

ผลพูนสมบูรณ์พร้อม.....แต่กลับตรอมตอนเขาตวง

๗ ราคาตีให้ต่ำ.....สุดชอกช้ำระกำทรวง

พ่อค้ามีกลลวง.....กดราคาไม่ปราณี

ตอนที่สอง

๘ ......ถ้าอย่างนั้น.....ขอร้องกัน เอาอย่างนี้

เร่งรีบอย่างเร็วรี่.....หาวิธีอันจีรัง

๙ พัฒนาพันธุ์ข้าวใหม่.....เพื่อจะได้พันธุ์ที่ขลัง

ปลูกแล้วมีพลัง.....น้ำท่วมขังก็ไม่ตาย

๑๐ ทนแล้งและทนร้อน.....พวกเพลี้ยหนอนนั้นอย่าหมาย

กัดกินยังสบาย.....ไม่เสียหายอย่างพันธุ์เดิม

๑๑ แร่ธาตุวิตามิน.....ไอโอดีนใส่ยีนส์เพิ่ม

กลิ่นหอมก็ควรเสริม.....กินแล้วเคลิ้มคนสุขใจ

๑๒ สิ่งหนึ่งที่สำคัญ.....ที่ควรสรรบรรจุใส่

พันธุ์ข้าวที่วิจัย.....กินเข้าไปให้รักกัน

๑๓ กินแล้วไม่ขัดแย้ง.....ใฝ่แสวงสมานฉันท์

กินแล้วปรองดองกัน.....จิตรักมั่นสามัคคี

๑๔ พันธุ์ข้าวที่เราขอ.....เราจะรอไม่หน่ายหนี

แม้นานสักกี่ปี.....ขอเพียงมี "พันธุ์ข้าวที่เรารอ"

กาพย์ยานี ๑๑ โดย "ศักดิ์เรือง วลี" บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด ๒๓ กรกฎา ๕๓

น่าสงสาร

๑ แว่วเสียงสั่งวังเวงเป็นเพลงโศก

จากขั้วโลกโบกลามันน่าเศร้า

โอ้ขั้วโลกทั้งสองของพวกเรา

โดนไฟเผาเร้ารุมสุมมานาน

๒ แผ่นน้ำแข็งอันแน่นหนาผวาสั่น

แตกสะบั้นขั้นลำบากยากประสาน

สัตว์ขั้วโลกเดือดร้อนโดนระราน

เกิดอาการหวั่นไหวไม่กินนอน

๓ สิ่งที่มีชีวิตทุกชีวิต

เคยใช้สิทธิ์ในลำเนาแต่เก่าก่อน

โดนพิษสงของผู้คนจนเดือดร้อน

สุดจะผ่อนสุดจะปรนจนปางตาย

๔ ถ้ามัวนิ่งต่อไปไม่ดีแน่

ลำพังแต่จมวังวนจนเกินสาย

เขาน้ำแข็งโดนความร้อนกร่อนทำลาย

หากดูดายยากสุดเดาจบอย่างใด

๕ จึงกู่ก้องร้องตอบปลอบขั้วโลก

ขอคลายโศกคืนค่าความสดใส

จักขอความร่วมมือและร่วมใจ

พลโลกให้ลดความร้อนผ่อนความแรง

๖ จักขอร้องทุกคนบนโลกนี้

ให้สมานสามัคคีอย่างเข้มแข็ง

ใช้ชีวิตเรียบง่ายหมายเปลี่ยนแปลง

เพื่อร่วมแรงคืนชีวาโลกากัน

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๒๑ กรกฎา ๕๓

บทเรียวถ้อยร้อยคำ "ความพยายามกับความใฝ่ฝัน"

ฉันพยายามก่อสร้างบ้าน

....ให้งดงามดังความใฝ่ฝัน

แต่สุดท้าย....

ก็ทำได้เพียงรังนก

...............

ถ้าเช่นนั้น

ฉันขอเป็นนกไปเสียเลยจะดีกว่า

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๑๘ กรกฎา ๕๓

บทเรียงถ้อยร้อยคำ "ยอดใผ่กับสายลม"

กอไผ่...สำนึกรู้อยู่ตลอดเวลา

ถึงความผันผวนของสายลม

....แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

นอกจาก...ให้กำลังใจแก่ยอดไผ่

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๑๘ กรกฎา ๕๓

คนขยัน

๐ ผูกเปลญวนนอนโยนที่โคนไผ่

ได้ยินไก่ขับเสียงสำเนียงขัน

มองนกน้อยเกาะไม้ไซ้ขนกัน

ลมกระชั้นดันไผ่ให้สีซอ

๐ เถาตำลึงลามปนบนยอดไผ่

กิ้งก่าไต่ไล่แมลงน้ำลายสอ

ประกายสีเขียวแดงที่แผงคอ

เป็นชิ้นต่อภาพงามยามนอนยล

๐ ฝูงมดดำทำรังยังไม่แล้ว

เดินเป็นแถวเข้างานการแบกขน

ช่างขยันขันแข็งแข่งกับคน

ที่ขยันแต่นอนกรนโคนไผ่กอ

ศักดิ์เรือง วลี /คนขยันแห่งบ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๑๖ กรกฎา ๕๓

เรือใบไม้ของพ่อ..ยังรอที่ทะเล

๑ พ่อเคยล่องเรือใบไม้ไปนานแล้ว

เป็นทิวแถวจากต้นน้ำลำธารใส

ลอยละล่องท่องน้ำตามทางไกล

ลอยลงไปจากภูเขาถึงทะเล

๒ เรือใบไม้บรรทุกรักไปเต็มที่

ล่องลอยรี่ลงใต้ไม่หันเห

เป็นเรือน้อยพเนจรลอยร่อนเร่

เพื่อถ่ายเทรักจากใจให้ผู้คน

๓ ระยะทางยาวไกลไม่ย่อท้อ

ดังพายถ่อด้วยใจไม่สับสน

น้ำใสใสเอื่อยไหลไม่กังวล

จึงดั้นด้นถึงทะเลเพลาพอ

๔ เวลานี้ฉันก็มีเรือใบไม้

หวังปล่อยให้ล่องลอยตามรอยพ่อ

บรรทุกรักและหวังดีมีเกินพอ

ฉันจะขอสืบความดีที่พ่อทำ

๕ แต่ว่าโอ้อนิจจานาวาฉัน

ตัวใบบรรณโดนน้ำเน่าเฉาชอกช้ำ

เรือลำน้อยแทบผุพังเกือบทั้งลำ

แถมถลำมาเกยตื้นกับโคลนตม

๖ ลำน้ำแห้งเหือดหายไปหลายช่วง

อยู่ในห้วงอันตรายใจขื่นขม

สงสาร "รัก-ปรารถนาดี" ที่ระงม

กำลังจมดินโคลนโดนทำลาย

๗ ไห้โหยหาเรือพ่อที่รออยู่

โปรดรับรู้ลูกไม่ถึงซึ่งที่หมาย

อุปสรรคระหว่างทางช่างมากมาย

รักไม่ตายแต่เรือตายในสายชล

๘ ขอให้เรือของพ่อรอไปก่อน

ลูกขอย้อนคืนต้นน้ำอีกสักหน

เพื่อดูว่าป่าไม้หรือผู้คน

คือเหตุผลต้นพิษวิกฤติการณ์

๙ ขอวิเคราะห์ต้นสายถึงปลายเหตุ

อีกขอบเขตปัญหาที่พล่าผลาญ

รุมทำร้ายแม่น้ำและลำธาร

ให้เหตุการณ์คลี่คลายค่อยตามมา

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๑๕ กรกฎา ๕๓

ช้องแมว (ซองแมว)

๐ ดูดอกเป็นช่อชั้น........เดินชม

เขียวเหลืองกลีบมนกลม.....หย่อนห้อย

ตามต้นแซมหนามคม.....ไปทั่ว

ดอกช่อดูแช่มช้อย.....ช่อช้องซองแมว

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๑๔ กกรกฎา ๕๓

อย่าให้หัวใจไร้รัก

๑ อย่าให้หัวใจไร้รัก.....อย่าพักหัวใจไว้ว่าง

อย่าทิ้งหัวใจให้ร้าง....อย่าปล่อยอย่าวางหัวใจ

๒ ปรุงแต่งหัวใจสวยสด....ทำให้หมดจดสดใส

รักษาดูแลหัวใจ....แล้วให้หัวใจทำงาน

๓ อย่าให้หัวใจหยุดรัก....รู้จักเอารักประสาน

ทำให้หัวใจเบิกบาน....มีภูมิต้านทานพอตัว

๔ รักคนทั้งใกล้ทั้งไกล....รักใครต่อใครให้ทั่ว

รักเพื่อนมนุษย์สุดขั้ว....อย่ากลัวรักเข้มเต็มใจ

๕ ถึงแม้ไม่มีที่รัก....คนรักไม่มีใครไหน

รักเราปล่อยให้เขาไป....แม้ไม่มีรักตอบมา

๖ หากแม้รักใครไม่ได้....ขอให้รักพรรณพฤกษา

รักสัตว์รักน้ำรักฟ้า....รักป่าภูเขาลำเนาไพร

๗ รักหาดรักทะเลทุกย่าน....รักบ้านรักเมืองเรื่องใหญ่

รักชาติรักชนสนใจ....ใส่ใจส่วนรวมท่วมท้น

๘ รักไปจนหมดหัวใจ...รักใครต่อใครไร้ผล

อย่าลืมรักตัวรักตน....เบื้องต้นแห่งรักคือเรา

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๑๒ กรกฎา ๕๓

ปฏิมากรรมก้อนเมฆ

๐ พิศเพลินภาพท้องฟ้า...เจิดแจ่มจรัสจ้า

รูปปั้นเมฆา

๐ เทวารังสรรค์สร้าง...ลิง ชะนี หมี ช้าง

อีกม้า หมา หมู

๐ รูปหมู่มวลสัตว์น้ำ...ปลาตะเพียน แก้มช้ำ

เทพา เทโพ

๐ ชะโดว่ายคลึงเคล้า...กอบัวถอนรากเหง้า

ลอยฟ่องธารา

.......................................................

๐ ฉันชาวนาต่ำต้อย...จากเช้าถึงบ่ายคล้อย

คอยเฝ้าแหงนชม

๐ งามสมเมฆเสกปั้น...ปฏิมากรเหนือชั้น

ฟากฟ้าหอศิลป์

๐ ผืนดินระแหงแห้ง...ฝนไม่มานาแล้ง

จึงเฝ้าแหงนดู

๐ นั่งอยู่เถียงนาน้อย...วันวันใจละห้อย

จับจ้องมองนภา

๐ เห็นภาพมาไม่ซ้ำ...คืนวันเวียนเปลี่ยนย้ำ

เมฆเลื่อนสลับไป

๐ วันใดจักเคลื่อนคล้อย...แปรเป็นฝนตกย้อย

ละลายร่วงโปรยลง

๐ มัวหลงสลักสล้าง...ลืมท้องนาเวิ้งว้าง

ยึดเมฆไว้นาน

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๙ กรกฎา ๕๓

ความแล้งกับชาวนา

๐ "ร้อนรน "ฝนหาย ฝายแห้ง....ดินแดง แสงแดด แผดเผา

น้ำน้อย นานมา นาเศร้า.....ไฟจี้ หนี้เผา ชาวนา

๐ อยากทำ แต่ทำ ไม่ได้....อยากไถ ควายขยาด หวาดผวา

อยากหว่าน ไม่มี น้ำมา....อยากดำ หากล้า ไม่เจอ

๐ มันเป็น เรื่องเศร้า คราวนี้....ทั้งปี ตั้งท่า บ้าเห่อ

กำสรวล ครวญคร่ำ พร่ำเพ้อ....ตาเหม่อ หม่นหมอง มองควาย

๐ สงสาร พวกเขา ชาวนา...ไขว่คว้า คาดเดา เป้าหมาย

ทำนา ตามคำ ทำนาย...."ข้าวดี มีขาย ได้เงิน"

๐ แต่แล้ว ตื่นฝัน หวั่นไหว....บั้งไฟ แห่แหน เหาะเหิน

ขอฝน บนฟ้า มาเชิญ....นางแมว นางเมิน เดินดง

๐ สาธุ เทวา ถ้ามี....ปรานี โปรยบุญ หนุนส่ง

ประทาน น้ำฝน หล่นลง....ปลดปลง "ห่มหนาว "ชาวนา

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๘ กรกฎา ๕๓

กุหลานมอญ

๐ ยินชื่อมอญสะท้อนไหวในหัวอก

โอ้เจ้านกหงส์ทองท่องเวหา

พลัดจากถิ่นบินหลงร่อนลงมา

ยังคงคาเจ้าพระยามหานที

๐ ชาติพันธุ์ดำรงอยู่ไม่รู้สิ้น

ส่วนแผ่นดินขอตรึงไว้ในศักดิ์ศรี

อยู่ที่ใดดวงใจพร้อมภักดี

จึงเป็นที่ชื่นชมแลเชิดชู

๐ ดังกุหลาบสูงส่งทรงคุณค่า

สวยสง่าสีสันนั้นสุดหรู

ทั้งดอกต้นคงทนพ้นฤดู

ปลูกไว้ดูชูใจในเพื่อนมอญ

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๗ กรกฎา ๕๓

ย่านางแดง

๐ ปลูกเจ้าเพียงเพื่อได้.....ดอกแดง

ชูช่อชันชนแสง.....แดดร้อน

ดังฝันค่าคุณแฝง....ฝังอยู่

ย่านางสมุนไพรซ้อน....ซ่อนซึ้งสรรพคุณ

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๖ มิถุนา ๕๓

หยุดอยู่แค่นี้

๐ โลกนี้คือ "มูนมังสังขยา " เราได้จาก"ปู่สังกะสาย่าสังกะสี"

มอบหมายมาเนิ่นนานหลายล้านปี โดยที่มีชีวิตอื่นร่วมครอบครอง

๐ พืชพรรณไม้ พวกสิงสาราสัตว์ ต่างยืนหยัดอยู่เหย้าเป็นเจ้าของ

ยังยืนยงโยงใยใฝ่ปรองดอง เข้าเกี่ยวข้องผูกพันแบบพึ่งพา

๐ มีอยู่บ้างบางทีที่เบียดเบียน แล้ววนเวียนวัฏจักรการรักษา

ดังเป็นเกณฑ์กำหนดกฎกติกา ธรรมชาติธรรมดาวิวัฒนาการ

๐ อยู่กันมาอยู่กันไปในแบบนี้ แม้จักมีห่วงโซ่แห่งอาหาร

ดำรงชีพด้วยกันและกันมาช้านาน ไม่ถึงกับล้างผลาญจาพังภินท์

๐ บัดเดียวนี้ผู้เก่งกว่าชักกำแหง เป็นผู้แย่งพื้นที่เกือบหมดสิ้น

เป็นผู้กินมากว่าจะถูกกิน พิพากษาตัดสินเข้าข้างตน

๐ พวกแร่ธาตุพืชพรรณบรรดาสัตว์ ถูกกำจัดออกไปไร้เหตุผล

ความละโมบเห็นแก่ตัวแห่งผู้คน พากันปล้นสมบัติโลกสมบัติกลาง

๐ มีสมองสองมือคืออาวุธ คิดไม่หยุดทำไม่หยุดสุดจะกร่าง

เอาชนะคะคานเสียทุกทาง คำว่า "สร้าง" แท้จริงคือ "ทำลาย"

๐ เมื่อโลกทรุดกลับสุดจักยับยั้ง เมื่อโลกพังพาพังสิ่งทั้งหลาย

เมื่อโลกทรุดทุกโซนโดนทำลาย เมื่อโลกพ่ายเห็นแต่แพ้ไปด้วยกัน

๐ หากถามว่า ณ วันนี้มีหวังไหม ที่ทำให้โลกฟื้นกลับคืนหัน

พลิกเหตุการณ์ย้อนคืนแลย้อนวัน คืนสีสันสดใสไร้มลทิน

๐ คำตอบคือ คืนสภาพคงทำยาก เนื่องมาจากความหมดจดได้หมดสิ้น

ความบริสุทธิ์โดนย่ำยีมีราคิน ยากจักจิน-ตนาการ ภาพลักษณ์เดิม

๐ แต่หากเราร่วมมืออย่างจริงจัง พอมีหวังมิให้บอบช้ำเพิ่ม

ขอคนเราหยุดล่วงล้ำทำเหิมเกริม หยุดพฤติกรรมแบบเดิมกันเสียที

๐ ขอให้หยุดระรานสิ่งแวดล้อม ให้ถนอมโลกเก่าเอาแค่นี้

ที่ทำลายไปแล้ว แล้วไปที ต่อแต่นี้ยื่นมือมาอุ้มชู

๐ แม้คืนโลกสภาพเดิมไม่ได้แล้ว ขอให้เรารักษาแนวที่เป็นอยู่

อย่าให้ย่อยอย่าให้ยับอย่าให้ยู่ คงได้อยู่เป็นเรือนเหย้าอีกยาวนาน

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๖ มิถุนา๕๓