โลกเจ็บ คนก็เจ็บ (และเจ็บกว่า)

๑. โลกรุมฤาเท่าร้อน..........ใจรอน
ลมป่วนเปรียบจิตหลอน....ห่อนได้
ภูผาหวั่นไหวคลอน..........ครางสั่น
มิเท่าทันเทียมไข้.............ขื่นสะท้านสะเทือนขวัญ
๒. โหมซัดกระเพื่อมท้น......ฝั่งทะเล
มหาคลื่นโหดหักเห..........หวดเข้า
กวาดทุกสิ่งซวนเซ...........ระเนระนาด
ฤาเท่าเศรษฐกิจเศร้า.......ถล่มล้มลงบาดาล
๓. ไฟป่าลามลนไหม้.........ประชิดเมือง
เผาสรรพสิ่งอันประเทือง..เมืองบ้าน
ผลาญพล่าความรุ่งเรือง...รุ่งริ่ง
ไม่ปานใจเถื่อนกร้าน.......เจ็บช้ำจำทน
๔. ขั้วโลกอบอุ่นขึ้น..........หลายองศา
ภูเขาน้ำแข็งหนา............แน่นพื้น
ยังละลายเป็นธารา.........ไหลหลั่ง
หนุนทะเลไล่ขึ้น............ท่วมท้นชายทะเล
๕. คำทำนาย "น้ำท่วมฟ้า..(ปลากิน)ดาวเดือน"
อกสั่นขวัญเลอะเลือน....อ่อนล้า
คงจะจริงดั่งคำเตือน......ดังกล่าว
จึงมนุษย์เคยเก่งกล้า.....จืดจ้อยหงอยซึม
๖. เภทภัยพ่นทำร้าย.......มวลมนุษย์
ทรมานทรกรรมสุด........ทนได้
มิใช่พิษพ่นผุด..............พิเศษ
ผลพวงทุกสิ่งไซร้.........ใช่แล้วคนทำ
๗. ยังดอกยังไม่กล้ำ.......เกินสาย
หยุดพฤติกรรมอันตราย..รอบข้าง
หยุดยื่นความวอดวาย...แก่โลก
หยุดการทำลายล้าง.....โลกร้างล่มสลาย
๘. หยุดทำลายป่าไม้.....ภูเขา
หยุดพ่นควันพิษเผา.....ผลาญไหม้
หยุดทำแม่น้ำเฉา.........โชยกลิ่น
ทรัพยากรในโลกใช้.....อย่างรู้จักพอ
๙. เราทำแก่โลกแล้ว...เช่นไร
กลับสนองต่อเราไป....เช่นนั้น
โลกเจ็บปวดปานใด....ผลกลับ
คนเจ็บปวดกว่านั้น.....เช่นนี้เสมอเสมอ

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด /๒ มกรา ๕๓