เดียวดาย

.........ฉันเฝ้าขับขานบทเพลง อย่างเดียวดาย
ภายในถ้ำอันมืดมิด
แม้ไม่มีผู้ใดได้สดับซึ่งน้ำเสียง
หรือได้ซาบซึ้งในเนื้อหา...แห่งบทเพลง
.........ฉันก็ยังปลื้ม แลขอปลื้มไปเช่นนี้ ...เนิ่นนาน
ฉันจักสดับบทเพลงอันเดียวดาย อย่างเดียวดาย
ฉันจักสดับบทเพลงของฉันในถ้ำมืดด้วยหูข้างซ้าย
ส่วนหูข้างขวาฉันจักคอยสดับเสียงของหัวใจ
พร้อมกับคอยเงี่ยฟังว่าจักมีเสียงใดเล็ดลอดเข้ามาภายในถ้ำบ้าง
.........ฉันหวังว่าบทเพลงที่ฉันขับขาน(อย่างเดียวดาย) ทุกวี่วัน
จักถูกซึมซับไว้ที่หินผาแวดล้อมผนังถ้ำ
แล้วคงถูกถ่ายทอดออกมาราวปาฏิหาริย์
ณ ช่วงหนึ่งแห่งกาลเวลา
.......แม้ว่าจักนานแสนนานสักปานใด
ฤา จักเนิ่นนานจนกว่าชีพฉันจักหาไม่แล้ว...ก็ตามที

ศักดิ์เรือง วลี /บ้านแมกไม้ ร้อยเอ็ด / ๓๐ พฤศจิกา ๕๒