๐ ฉันมีตัวตนดังต้นไม้
ต้องอาศัยผืนดินเป็นถิ่นฐาน
อาศัยนำ ลมฟ้ามาช้านาน
อีกแสงแดดพอประมาณเลี้ยงชีวา
๐ ในบางช่วงโชติช่วงแตกพวงพุ่ม
ในบางทีร้อนรุ่มเหนื่อยอิดหนา
แทบเหี่ยวเฉาแห้งโหยจนโรยรา
สุดจะไขว่สุดจะคว้าหาสิ่งใด
๐ แต่ก็ผ่านก็พ้นวังวนว่าย
พอปีนป่ายตั้งต้นพอทนไหว
ถึงล้มลุกคลุกคลานผ่านพ้นไป
วังวนใหม่ก็เวียนมาหาอีกที
ศักดิ์เรือง วลี ๒๕ มิถุนา ๕๒
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น