กวีเก็บกด

๐ ใดฤดีดังรุ่มร้อน คืนหนาว
คราคร่ำโดยเดือนดาว ดั่งไร้
หัวใจอยู่อกราว อกเปล่า
ฤาโลกหายรัก ให้- โหดเหี้ยมประหาร
๐ หมองหมางเหมือนหม่นไหม้ ไหนเหมือน
หดหู่เห็นดาวเดือน ห่อนได้
ตรอมตรมติดตามเตือน ตรึงอยู่
สลัดสะบัดดั่งบ้าใบ้ บ่สะบั้นขาดเลย
๐ สะสมภาษิตทั้ง คำสอน
หวังตัดหวังเตือนตอน ตนกลุ้ม
กลับกลายเป็นไฟฟอน เยาะยั่ว
สิ่งคลายความคลั่งคลุ้ม แค่เค้นอัสสุชล
๐ พอทนเป็นเพื่อแท้ เพียงมี
กระดาษ ดินสอ -สี เท่านั้น
สับสนโศกโศกี ไหวหวั่น
ตวัดวาดเพียงสั้นสั้น คั่งแค้นดูคลาย
๐ ระบายความบิ่นบ้า เป็นบท
เรียงร่ายความรันทด ถ่ายไว้
ผิว์เพียงกวีเก็บกด ก็เถอะ
(ยังพอ)เยียวยาความขื่นไข้ ช่วยพ้นพิษทุรน

ศักดิ์เรือง วลี /๒๔ มิถุนา ๕๒