ตำนานเรื่องผู้เฒ่ากับปลามัน

๐ มาจะกล่าวบทเก่าเก่า
ถึงเรื่องราวผู้เฒ่าแห่งชายป่า
แกนอนหนาวเฝ้าพงไพรหลายเพลา
รพึงว่าข้าอยากกินเนื้อปลามัน
๐ จึงลากแหย่องไปที่ท้ายวัด
เฒ่าแจงจัดทอดแหแบบหุนหัน
ลักได้ปลาก็ลัดกลับกระท่อมพลัน
แล้วผ่าฟันไม้ฟืนมาก่อไฟ
๐ แกย่างปลาเป่าไฟให้กลิ่นโชย
พวกหมาโหยแมวหิวได้กลิ่นไหม้
พากันกรูรุมล้อมรอบกองไฟ
หวังจะได้ส่วนแบ่งแห่งเนื้อปลา
๐ หมาก็ฮึ่มแมวก็ฮ่ำทำหวงก้าง
พอผ้เฒ่าเผลอวางไม่รอช้า
ต่างพุ่งตัวพันตูกรูแย่งปลา
ทำปากอ้าน้ำลายไหลไล่ระราน
๐ จึงผู้เฒ่ารีบฉวยปลามาให้พ้น
สุดจะทนพวกสัตว์ดิรัจฉาน
แต่ก็ใจเย็นไว้ไม่ระราน
แล้วจึงหว่านวาจาแฝงเล่ห์กล
๐ ว่าปลานี้ข้าจับมาเพื่อพวกเจ้า
ขอข้าเผาให้สุกอย่าสับสน
แล้วจะยกให้ไปลิ้มทุกตัวตน
จะร้อนรนแย่งยื้อดื้อไปไย
๐ พอทีเผลอเตะหมาแมวจนล้มกลิ้ง
คว้าปลาปิ้งขึ้นกระท่อมทำเฉไฉ
นั่งเปรมปรีดิ์กับเนื้อปลาอย่างสาใจ
ไม่เยื่อใยในหมาหิวกับแมวโซ
๐ พลางก็นึกกระหยิ่มอย่างมีชัย
ว่ามันเรื่องอะไรใครจะโง่
ไปสงสารมันทำไมพวกซูบโซ
ปลาตัวโต ก็ตัวกูโขมยมา
๐ ชะ...อยู่อยู่จะเข้ามาชุบมือเปิบ
ชักกำเริบซะแล้วพวกแมวหมา
เกิดมาโง่ควรจะอดรสมันปลา
ให้ทนรับเวรา (ตาม)ยถากรรม

ศักดิ์เรือง วลี / ๑๑ กรกฎา ๕๒