รอ

๐ นั่งมองเมฆละเลงสีที่เวิ้งฟ้า
สีทองจ้า ปนแสด-ขาว พราวสดใส
อีกสักครู่ลงสีเทาไม่เข้าใจ
ป้ายทับไปทับมาดำทะมึน
๐ ตวัดแปรงหวีดหวิวคล้ายกริ้วโกรธ
คงพิโรธขยี้เมฆเสกเป็นปื้น
กระแทกเสียงขู่คำรามร้องครืนครืน
พอค่ำคืนก็เงียบหายไม่เห็นเลย
๐ ผืนแผ่นดินยังรอฟ้าให้ลงสี
แต้มพงพีไร่นาอย่าทำเฉย
มัวเล่นสีผสมผสานนานจังเลย
เมื่อใดเอยจะสาดมาชาวนารอ

ศักดิ์เรือง วลี /๑๒ กรกฎา ๕๒